Yəqin heç kim etiraz etməz ki, Afaq Bəşirqızı
peşəkar sənətkar, öz sənətinin ustasıdır. Aktyorluq sənəti onlarda nəsillikcədir,
xanımın atası Bəşir Səfəroğlu XX əsr komediya sənətinin sərkərdələrindən biri
idi. Düşünürəm ki, bu adam Azərbaycan kimi kiçik bir respublikada doğulmasaydı,
milliyyətcə azərbaycanlı və müsəlman olmasaydı, yəqin ki, müasiri Yuri Nikulindən
çox irəli gedərdi. Afaq xanım da atasınını sənətini davam etdirir, öz sənətinin
sərkərdəsidir. Amma sənətin sərkərdəsi siyasətin siyasətin piyadasına çevriləndə,
faciələr yaranır və yaşanır...
Mən burda mətləbə dəxli var deyə, bir haşiyə
çıxmaq, mətləbdən bir az uzaqlaşmaq istəyirəm. Məlum olduğu kimi, Abraam
Linkoln Amerikanın ən populyar və insanların qəlbində qalmış prezidentlərindən
biri olub. Və bu, yalnız Cənub – Şimal müharibəsində qələbəsinə və Amerikanı
birləşməsinə görə deyildi... Bu adamın sadəliyi onun dahiliyinin göstəricisi
idi. O, bizim şah Abbas sayağı “çarıqlar”ını da “taxt”ın qabağından asırdı ki, kim olduğu
yadından çıxmasın. Deyirlər Linkolnun bir uşaqlıq dostu olub, hətta Amerika Prezidenti
olduqdan sonra da onu yaddan çıxarmayıb, daim yanına məsləhətə çağırıb. Bu
hadisəni də Linkolnun həmin dostu, onun ölümündən sonra mətbuata danışıb...
Deməli, Linkoln Cənub – Şimal müharibəsinin sona
çatdığı, Amerikada quruculuq işlərinin başlandığı bir vaxtda dostunu yanına dəvət
edir. Dostu deyir axşam saatları idi, mən qəbul otağında Amerikanın məşhur dram
aktyorlarından birini gördüm. Abraam Linkoln dostu ilə səmimi görüşür, amma
dostu hiss edir ki, kefi yoxdur. Maraqlanır ki, nə olub, nə məsələdir? Linkoln əli
ilə qapını göstərir, soruşur ki, hələ ordadır? Dostu sözsüz başa düşür, deyir mən
gələndə qəbul otağında idi, gözləyir. Linkoln dərindən ah çəkir və məsələyə
aydınlıq gətirir...
Deyir mən Nyu Yorkda olanda həmin bu aktyorun
ifasında Şekspirin “Hamlet” faciəsinə baxdım. Düzü bu aktyorun sənəti məni riqqətə
gətirdi, düşünürəm ki, şahzadə Hamletin özü də öz rolunu ondan yaxşı oynaya
bilməzdi. Mən çox təsirləndim və Vaşinqtona qayıtdıqdan sonra öz hisslərimi məktuba
köçürdüm. O, təcili cavab məktubu göndərdi və təşəkkür etdi. Mən sevindim və
güman etdim ki, bununla da bizim xoş tanışlığımız başa çatdı. Amma o, yenidən
yazdı və onu qəbul etməyimi xahiş etdi. Mən razılaşdım və imkan olmasa da, vaxt
ayırdım... O, gəldi və məndən ağlagəlməz xahiş etdi... Mən xətrinə dəymədim,
dedim gedin, biz fikirləşərik... İndi “Hamlet” yenidən qəbul otağında gözləyir
və onu İngiltərədə Amerika səfiri təyin etməyimizi xahiş edir...
Bəli, dostlar sənətin sərkərdəsi siyasətin
piyadasına çevriləndə, Jirinovskilər yaranır. Jirinovski də böyük sənətkardır,
Rusiyada Yuri Nikulin qədər populyardır. Hətta onun çıxışlarının video-kassetlərini
yayırlar, yaxşı satılır və Jirinovski də bundan yaxşı qazanır. Artıq onlarla
belə kaset var, “Jirik – 1”, “Jirik – 2” və s. adlanır. Amma Jirinovski sənətin
sərkərdəsi olduğu kimi, siyasətin də piyadasıdır. Deyirlər Rusiyada onun
seçiciləri yoxdur, yalnız tamaşaçıları var. Afaq Bəşir qızı da nə qədər ki,
sənətdə idi, xalq artisti - sərkərdə idi. Sonra siyasətə gəlmək, deputat çeçilmək istədi və siyasətin
piyadasına çevrildi. Bu da artıq-əskik danışmaqla, faktiki olaraq, öz adını
batırmaqla, hətta televiziyalarda ana söyüşü yaymaqla nəticələndi. Siyasətə gəlməyin
Jirinovski məktəbi deyilmi?!
Qalib ARİF
Комментариев нет:
Отправить комментарий